Καθώς περνούν τα χρόνια, ο κύριος Μπρίτζ πάντα αυστηρός και ισχυρογνώμων γίνεται ολοένα και πιο άκαμπτος, και η κυρία Μπρίτζ πιο εξαρτημένη και ευάλωτη. Λαχταράει για την αγάπη και την προσοχή του και απογοητεύεται διαρκώς από την ανικανότητά του να την εκφράσει με τα λόγια που έχει τόση ανάγκη ν΄ ακούσει. Η παρακμή αυτή προχωρά μαζί με τις εποχές του χρόνου. Οι σκηνές της οικογενειακής ευτυχίας διαδραματίζονται όλες το καλοκαίρι, με δυνατότερη το δεύτερο ταξίδι του μέλιτος τον Αύγουστο του '39. Είναι πια φθινόπωρο όταν τα παιδιά φεύγουν και βαρύς χειμώνας προς το τέλος της ταινίας, όπου το μόνο που ανθίζει είναι τα τριαντάφυλλα που αγοράζει ο κ. Μπρίτζ στη κα. Μπριτζ για την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου. Αλήθεια μήπως όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι;